KONWENCJA Nr 56 MIEDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY dotycząca ubezpieczenia marynarzy na wypadek choroby Data wejścia w życie: 9 grudnia 1949 r. Konwencja została zrewidowana w 1987 r. przez Konwencję Nr 165. Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 6 października 1936 r. na dwudziestej pierwszej sesji, postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące ubezpieczenia marynarzy na wypadek choroby, która to kwestia stanowi drugi punkt porządku dziennego sesji, postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej, przyjmuje dnia dwudziestego czwartego października tysiąc dziewięćset trzydziestego szóstego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca ubezpieczenia marynarzy na wypadek choroby (morze), z 1936 r.: Artykuł 1 1. Każda osoba zatrudniona na pokładzie statku innego niż statek wojenny, zarejestrowanego na terytorium, dla którego niniejsza Konwencja pozostaje w mocy, i który zajmuje się żeglugą morską lub rybołówstwem morskim, będzie objęta obowiązkowym ubezpieczeniem na wypadek choroby, bez względu na to czy jest ona zatrudniona w charakterze kapitana lub członka załogi, czy na podstawie innego tytułu w służbie statku. 2. Jednakże, każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy może przewidzieć w swym ustawodawstwie krajowym takie wyjątki, jakie uzna za potrzebne, jeżeli chodzi o: a) osoby zatrudnione na pokładzie statków należących do władzy publicznej, jeżeli statki te nie mają przeznaczenia handlowego; b) osoby, których płaca lub dochód nie przekracza określonej granicy; c) osoby, które nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce; d) osoby, które nie mieszkają na terytorium Członka; e) osoby, które nie osiągnęły lub które przekroczyły granicę określonego wieku; f) członków rodziny pracodawcy; g) pilotów. Artykuł 2 1. Ubezpieczony niezdolny do pracy i pozbawiony zarobku w następstwie choroby ma prawo do zasiłku pieniężnego przez okres co najmniej pierwszych dwudziestu sześciu tygodni lub przez okres pierwszych stu osiemdziesięciu dni niezdolności, licząc od pierwszego dnia wypłaty zasiłku. 2. Prawo do zasiłku może być uzależnione od wypełnienia stażu i od upływu kilkudniowego okresu wyczekiwania, licząc od początku niezdolności do pracy. 3. Wysokość zasiłku przyznanego ubezpieczonemu nie będzie nigdy wyższa od tej, która została ustalona przez ogólny system obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby, jeżeli taki system istnieje, lecz nie ma zastosowania do marynarzy. 4. Zasiłek może być wstrzymany: a) jak długo ubezpieczony znajduje się na pokładzie lub za granicą; b) jak długo ubezpieczony pozostaje na utrzymaniu instytucji ubezpieczeniowej lub funduszów publicznych; jednakże wstrzymanie będzie jedynie częściowe dla ubezpieczonego posiadającego członków rodziny na utrzymaniu; c) jak długo ubezpieczony otrzymuje już inny zasiłek gdzie indziej na podstawie ustawy i z tytułu tej samej choroby; w takim przypadku wstrzymanie będzie całkowite lub częściowe w zależności od tego, czy ten ostatni zasiłek jest równy lub niższy od zasiłku wypłacanego na podstawie systemu ubezpieczenia na wypadek choroby. 5. Zasiłek może być zredukowany lub cofnięty w razie choroby w następstwie rozmyślnej winy ubezpieczonego. Artykuł 3 1. Ubezpieczony ma prawo, licząc od początku choroby i co najmniej do upływu okresu przewidzianego dla udzielania zasiłku chorobowego, do bezpłatnej opieki lekarskiej lekarza należycie wykwalifikowanego, jak też do otrzymania leków i środków leczniczych właściwej jakości i ilości. 2. Jednakże można będzie żądać od ubezpieczonego udziału w kosztach pomocy, na warunkach ustalonych przez ustawodawstwo krajowe. 3. Świadczenia lecznicze mogą być wstrzymane, jak długo ubezpieczony znajduje się za granicą. 4. W każdym przypadku, gdy tego wymagają okoliczności, instytucja ubezpieczeniowa może umieścić chorego w szpitalu, zapewniając mu całkowite utrzymanie oprócz opieki lekarskiej i potrzebnej pomocy. Artykuł 4 1. Jeżeli ubezpieczony znajduje się za granicą i utracił prawo do zarobku chociażby częściowo z przyczyny choroby, zasiłek chorobowy, do którego miałby on prawo, gdyby nie znajdował się za granicą, będzie wypłacany jego rodzinie w całości lub w części aż do czasu jego powrotu na terytorium Członka. 2. Ustawodawstwo krajowe może przepisać lub upoważnić do udzielania następujących świadczeń: a) dodatków do zasiłku pieniężnego przewidzianego w art. 2, jeżeli ubezpieczony ma członków rodziny na utrzymaniu; b) pomocy w naturze lub pieniężnej w razie choroby członków rodziny ubezpieczonego, żyjących w jego gospodarstwie domowym i pozostających na jego utrzymaniu. Artykuł 5 1. Ustawodawstwo krajowe ustali warunki, na jakich ubezpieczony, znajdujący się poza terytorium Członka, ma prawo do świadczeń w razie macierzyństwa. 2. Ustawodawstwo krajowe może ustalić warunki, na jakich żona ubezpieczonego korzysta ze świadczeń w razie macierzyństwa w czasie pobytu poza terytorium Członka. Artykuł 6 1. W razie śmierci ubezpieczonego zasiłek pieniężny w wysokości ustalonej przez ustawodawstwo krajowe będzie wypłacony członkom rodziny zmarłego lub na pokrycie kosztów pogrzebu. 2. Jeżeli pozostaje w mocy system rent dla członków rodziny zmarłego marynarza, udzielanie zasiłku pieniężnego przewidzianego w poprzednim ustępie nie jest obowiązkowe. Artykuł 7 1. Prawo do świadczenia z ubezpieczenia będzie kontynuowane także z tytułu chorób powstałych w ustalonym okresie po zakończeniu ostatniego zaciągu. Okres ten będzie określony przez ustawodawstwo krajowe w ten sposób, aby obejmował czas, który upływa normalnie między kolejnymi zaciągami. Artykuł 8 1. Ubezpieczeni i ich pracodawcy będą uczestniczyć w tworzeniu finansowych środków systemu ubezpieczenia na wypadek choroby. 2. Ustawodawstwo krajowe może przewidzieć udział finansowy władz publicznych. Artykuł 9 1. Ubezpieczenie na wypadek choroby będzie zarządzane przez instytucje autonomiczne, pod kontrolą administracyjną i finansową władz publicznych i nie mające na celu żadnego zysku. 2. Ubezpieczeni, a jeżeli chodzi o instytucje ubezpieczenia utworzone na podstawie ustawy specjalnie dla marynarzy także pracodawcy, będą uczestniczyć w zarządzaniu instytucjami, na warunkach ustalonych przez ustawodawstwo krajowe, które może także przewidzieć udział innych zainteresowanych. 3. Jednakże zarządzanie ubezpieczeniem na wypadek choroby może wziąć na siebie bezpośrednio Państwo, jeżeli i jak długo zarządzanie przez instytucje autonomiczne okazałoby się trudne lub niemożliwe z uwagi na warunki krajowe. Artykuł 10 1. Ubezpieczony będzie mieć prawo odwołania się w razie sporu w przedmiocie swego prawa do świadczenia. 2. Procedura rozstrzygania sporów będzie szybka i mało kosztowna dla ubezpieczonego za pomocą specjalnego sądu lub każdej innej metody, którą ustawodawstwo krajowe uzna za odpowiednią. Artykuł 11 Konwencja niniejsza nie narusza w niczym żadnej ustawy, żadnego orzeczenia, żadnego zwyczaju i żadnego układu między armatorami i marynarzami, które zapewniają warunki korzystniejsze od przewidzianych w niniejszej Konwencji. * * * Artykuł 12: Deklaracje stosowania do terytoriów niemetropolitalnych2. Artykuły 13—19: Standardowe postanowienia końcowe 3. 2Patrz Załącznik II. 3 Patrz Załącznik I.