KONWENCJA Nr 152
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotycząca bezpieczeństwa i higieny pracy w przeładunkach portowych

Data wejścia w życie: 5 grudnia 1981 r.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 6 czerwca 1979 roku na sześćdziesiątej piątej sesji,

biorąc pod uwagę postanowienia istniejących stosownych konwencji i zaleceń międzynarodowych dotyczących pracy, a szczególnie Konwencji dotyczącej wskazywania wagi na ciężkich przesyłkach przewożonych na statkach, z 1929 r., Konwencji dotyczącej zabezpieczenia maszyn, z 1963 r. i Konwencji dotyczącej środowiska pracy (zanieczyszczenie powietrza, hałas i wibracja), z 1977 r.,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące rewizji Konwencji dotyczącej ochrony przed wypadkami (dokerzy) (zrewidowanej), z 1932 r., która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia dwudziestego piątego czerwca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego dziewiątego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca bezpieczeństwa i higieny pracy (przeładunki portowe), z 1979 r.:

CZĘŚĆ I

ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Dla celów niniejszej Konwencji określenie „przeładunek portowy" obejmuje całość i każdą część pracy wykonywanej przy załadunku lub rozładunku każdego statku, jak również każdą pracę z tym związaną; definicja takiej pracy będzie określona przez ustawodawstwo lub praktykę krajową. Organizacje zainteresowanych pracodawców i pracowników będą konsultowane lub w inny sposób będą uczestniczyły przy określaniu lub rewizji niniejszej definicji.

Artykuł 2

1. Członek może wprowadzić wyłączenia lub zezwolić na wprowadzenie wyjątków od postanowień niniejszej Konwencji w odniesieniu do przeładunku portowego w każdym miejscu, w którym ruch jest nieregularny i ogranicza się do małych statków, jak również w odniesieniu do przeładunku portowego na statkach rybackich lub określonych ich typach pod warunkiem, że:
a) utrzymywane są bezpieczne warunki pracy;
b) właściwa władza, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, upewni się biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, że wprowadzenie wyłączeń lub wyjątków jest uzasadnione.
2. Pewne wymogi określone w postanowieniach Części III niniejszej Konwencji mogą być zmienione Jeżeli właściwa władza upewni się, po konsultacjach z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, że zmiany te zapewnią równorzędne udogodnienia, a ogólna ochrona nie będzie mniejsza od tej, jaka wynikałaby z pełnego zastosowania postanowień niniejszej Konwencji.
3. Wszystkie wyłączenia lub wyjątki wprowadzone zgodnie z ust. l niniejszego artykułu i wszystkie istotne zmiany wprowadzone zgodnie z postanowieniami ust. 2 niniejszego artykułu, a także przyczyny ich wprowadzenia, powinny być wykazywane w sprawozdaniach ze stosowania Konwencji, przedkładanych zgodnie z art. 22 Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Artykuł 3

Dla celów niniejszej Konwencji:
a) określenie „pracownik” oznacza każdą osobę zatrudnioną przy przeładunku portowym;
b) określenie ,,osoba kompetentna” oznacza osobę mającą kwalifikacje i doświadczenie wymagane do wykonywania określonych funkcji oraz zatwierdzoną do wykonywania tych funkcji przez właściwą władzę;
c) określenie „osoba odpowiedzialna” oznacza osobę wyznaczoną przez pracodawcę, kapitana statku lub właściciela urządzenia, stosownie do przypadku, do wykonywania określonych funkcji i która ma wystarczające kwalifikacje i doświadczenie oraz należny autorytet dla właściwego wykonywania tych funkcji;
d) określenie „osoba upoważniona" oznacza osobę upoważnioną przez pracodawcę, kapitana statku lub odpowiedzialną osobę do podjęcia określonych zadań oraz mającą niezbędną wiedzę i doświadczenie techniczne;
e) określenie „urządzenie dźwignicowe" obejmuje wszystkie stałe lub ruchome urządzenia przeładunkowe, włączając nabrzeżne pochylnie o napędzie mechanicznym, używane na brzegach lub na pokładzie statku w celu zawieszania, podnoszenia lub opuszczania ładunków albo przenoszenia zawieszonych lub podbieranych ładunków z jednej pozycji do drugiej;
f) określenie „sprzęt przeładunkowy" obejmuje każdy sprzęt, za pomocą którego ładunek może być przymocowany do urządzenia dźwignicowego, nie stanowiący integralnej części urządzenia dźwignicowego lub ładunku;
g) określenie „dostęp" oznacza swobodne dojście;
h) określenie „statek" obejmuje każdy typ statku, barki, lichtugi lub poduszkowca, wyłączając okręty wojenne.

CZĘŚĆ II

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 4

1. Ustawodawstwo krajowe postanowi podjęcie środków zgodnych z Częścią III niniejszej Konwencji w zakresie przeładunku portowego w celu:
a) zorganizowania i utrzymywania miejsc pracy, urządzeń i metod pracy, które gwarantują bezpieczeństwo i zdrowie;
b) zapewnienia i utrzymywania bezpiecznych środków dostępu do każdego miejsca pracy;
c) zapewnienia informacji, szkolenia i nadzoru niezbędnego do zabezpieczenia ochrony pracowników przed niebezpieczeństwami wypadku lub zagrożenia zdrowia, wynikającymi z zatrudnienia lub w czasie ich zatrudnienia;
d) dostarczenia pracownikom wszelkiej odzieży i sprzętu ochrony osobistej oraz wszelkich urządzeń zabezpieczających, racjonalnie niezbędnych tam, gdzie odpowiednia ochrona przed niebezpieczeństwami wypadku lub zagrożeniem zdrowia nie może być zapewniona za pomocą innych środków;
e) zapewnienia i utrzymywania odpowiednich i wystarczających środków pierwszej pomocy i ratunkowych;
f) opracowania i zastosowania właściwych metod w zakresie zapobiegania nagłym zagrożeniom, które mogą wyniknąć.
2. Środki, które należy podjąć zgodnie z niniejszą Konwencją, obejmą:
a) określenie wymogów dotyczących budowy, wyposażenia i utrzymania portu i innych miejsc, w których jest wykonywany przeładunek portowy;
b) zapobieganie i ochronę przed pożarem i wybuchem;
c) bezpieczne środki dostępu do statków, ładowni, pomostów, sprzętu i urządzeń dźwignicowych;
d) transport pracowników;
e) otwieranie i zamykanie luków oraz zabezpieczanie luków i pracy w ładowniach;
f) konstrukcję, utrzymanie i używanie dźwigów i innych urządzeń przeładunkowych;
g) konstrukcję, utrzymanie i używanie pomostów;
h) osprzęt i używanie bomu ładunkowego statku;
i) wykonywanie prób, badań, kontrolę i atestowanie, jeżeli jest to właściwe, urządzeń dźwignicowych, osprzętu urządzenia dźwignicowego, włączając łańcuchy i liny oraz zawiesia i inne uchwyty do podnoszenia, stanowiące integralną część ładunku;
j) podnoszenie różnego rodzaju ładunków;
k) układanie w stosy i magazynowanie towarów;
l) niebezpieczne substancje i inne czynniki w środowisku pracy;
m) odzież i sprzęt ochrony osobistej;
n) urządzenia sanitarne i do mycia oraz ułatwienia socjalne;
o) nadzór lekarski;
p) środki pierwszej pomocy i ratunkowe;
q) organizację higieny i bezpieczeństwa pracy;
r) szkolenie pracowników;
s) zawiadamianie i prowadzenie dochodzenia w sprawach wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
3. Praktyczne stosowanie wymogów, przewidzianych zgodnie z ust. l niniejszego artykułu, powinno być zapewnione lub oparte na normach technicznych albo zbiorach norm praktycznych, zatwierdzonych przez właściwą władzę lub za pomocą innych właściwych metod, zgodnych z warunkami i praktyką krajową.

Artykuł 5

1. Ustawodawstwo krajowe nałoży na właściwe osoby — pracodawców, armatorów, kapitanów lub inne osoby, w zależności od przypadku — odpowiedzialność za zastosowanie środków, o których mowa w art. 4 ust. 1 niniejszej Konwencji.
2. Ilekroć dwóch lub więcej pracodawców prowadzi działalność jednocześnie w tym samym miejscu pracy, będą oni mieli obowiązek współpracować, w celu stosowania przewidzianych środków, bez naruszania odpowiedzialności każdego z nich za zdrowie i bezpieczeństwo pracy jego pracowników. W odpowiednich przypadkach właściwa władza określi ogólne zasady tej współpracy.

Artykuł 6

1. Będą wydane zarządzenia zobowiązujące pracowników do:
a) nieprzeszkadzania, bez należytego uzasadnienia, we właściwym funkcjonowaniu wszelkich urządzeń zabezpieczających, przewidzianych do ich ochrony lub ochrony innych osób lub do używania ich w niewłaściwy sposób;
b) racjonalnego dbania o bezpieczeństwo własne i innych osób, które mogą być zagrożone ich działaniem lub zaniedbaniem w pracy;
c) zgłaszania niezwłocznie, bezpośrednim zwierzchnikom każdej sytuacji, która ich zdaniem mogłaby stanowić zagrożenie, i której nie mogą oni zmienić osobiście, tak aby mogły zostać podjęte środki poprawy.
2. Pracownicy mają prawo w każdym miejscu pracy współdziałać w zapewnieniu bezpiecznej pracy, przez kontrolę urządzeń i metod pracy oraz wyrażać opinie w sprawie przyjętych metod działania, jeżeli dotyczą one bezpieczeństwa. W stopniu, w jakim to jest właściwe i zgodne z ustawodawstwem i praktyką krajową, jeśli zgodnie z art. 37 niniejszej Konwencji zostały utworzone komisje bezpieczeństwa i higieny, z tego prawa będą korzystali za pośrednictwem tych komisji.

Artykuł 7

1. Wprowadzając w życie postanowienia niniejszej Konwencji w drodze ustawodawstwa krajowego lub innej odpowiedniej metody, zgodnej z praktyką i warunkami krajowymi, właściwa władza będzie działać w konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników.
2. Będzie organizowana ścisła współpraca między pracodawcami a pracownikami lub ich przedstawicielami w stosowaniu środków, o których mowa w art. 4 ust. 1 niniejszej Konwencji.

CZĘŚĆ III

ŚRODKI TECHNICZNE

Artykuł 8

Ilekroć miejsce pracy stało się niebezpieczne lub istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia dla zdrowia, będą podjęte skuteczne środki (obarierowanie, olinowanie lub inne stosowne środki, włączając, gdzie niezbędne, zaprzestanie pracy) w celu ochrony pracowników do czasu, aż miejsce pracy stanie się znowu bezpieczne.

Artykuł 9

1. Wszystkie miejsca pracy, w których wykonywany jest przeładunek portowy i wszelkie dojścia do tych miejsc powinny być odpowiednio i dostatecznie oświetlone.
2. Każda przeszkoda, która może być niebezpieczna dla poruszania się urządzenia dźwignicowego, pojazdu lub osoby, powinna, jeżeli nie może być usunięta z przyczyn praktycznych, odpowiednio i wyraźnie oznaczona i, gdzie jest to niezbędne, odpowiednio oświetlona.

Artykuł 10

1. Wszelkie nawierzchnie używane do ruchu pojazdów lub układania towarów albo materiałów powinny być odpowiednie dla tego celu i właściwie utrzymywane.
2. Gdy towary lub materiały są układane lub zdejmowane ze stosów, układane lub wyjmowane z ładowni, praca powinna być wykonana w bezpieczny i właściwy sposób, mając na uwadze rodzaj towarów lub materiałów i ich opakowanie.

Artykuł 11

1. Będą zostawione drogi odpowiedniej szerokości, tak aby pozwalały na bezpieczne użytkowanie pojazdów i urządzeń przeładunkowych.
2. Jeżeli jest to niezbędne i wykonalne, będą urządzone oddzielne przejścia dla pieszych; przejścia takie będą odpowiedniej szerokości i w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne, oddzielone od dróg używanych przez pojazdy.

Artykuł 12

Tam, gdzie dokonuje się przeładunku portowego, będą utrzymywane w gotowości do użytku, odpowiednie i dostateczne środki do zwalczania pożaru.

Artykuł 13

1. Wszystkie niebezpieczne części urządzeń mechanicznych powinny być skutecznie zabezpieczone, chyba że znajdują się one w takiej pozycji lub są takiej konstrukcji, że zapewniają takie samo bezpieczeństwo, jak gdyby były skutecznie zabezpieczone.
2. Należy podjąć skuteczne środki umożliwiające, w razie nagłej potrzeby, natychmiastowe przerwanie dopływu prądu do wszystkich urządzeń mechanicznych, w stosunku do których jest to niezbędne.
3. W przypadku gdy prace związane z czyszczeniem, konserwacją lub naprawą, / które muszą być prowadzone na urządzeniu mechanicznym, stwarzałyby niebezpieczeństwo dla osób, urządzenie mechaniczne powinno być zatrzymane przed rozpoczęciem takich prac i należy podjąć odpowiednie środki uniemożliwiające uruchomienie urządzenia przed zakończeniem prac: z zastrzeżeniem, że odpowiedzialna osoba może uruchomić urządzenie mechaniczne w celu sprawdzenia lub regulowania, które to czynności nie mogą być przeprowadzone, gdy urządzenie nie pracuje.
4. Jedynie osoba upoważniona może:
a) usuwać jakiekolwiek zabezpieczenia, gdy jest to niezbędne do wykonania pracy;
b) usuwać urządzenie zabezpieczające lub je wyłączać do czyszczenia, regulowania lub naprawy.
5. Jeżeli jakiekolwiek zabezpieczenie zostało usunięte, należy podjąć odpowiednie / środki ostrożności, a zabezpieczenie winno być założone na miejsce tak szybko, jak jest to wykonalne.
6. Jeżeli jakiekolwiek urządzenie zabezpieczające zostało usunięte lub wyłączone, urządzenie to powinno być zamocowane na swoje miejsce lub uruchomione tak szybko, jak jest to wykonalne oraz należy podjąć środki, aby odpowiednia instalacja nie mogła być używana lub nieumyślnie uruchomiona, dopóki urządzenie zabezpieczające nie zostanie zainstalowane na swoje miejsce lub uruchomione.
7. Dla celów niniejszego artykułu określenie „urządzenie mechaniczne" obejmuje wszystkie urządzenia dźwignicowe, zmechanizowane pokrywy luków lub inne urządzenia o napędzie mechanicznym.

Artykuł 14

Wszystkie urządzenia i instalacje elektryczne powinny być tak skonstruowane, zainstalowane, obsługiwane i utrzymywane, ażeby zapobiec niebezpieczeństwu i by odpowiadały normom uznanym przez właściwą władzę.

Artykuł 15

Gdy statek jest załadowywany lub wyładowywany wzdłuż nabrzeża lub innego statku, należy zapewnić i utrzymać w gotowości odpowiednie i bezpieczne środki dostępu do statku, właściwie zainstalowane i zabezpieczone.

Artykuł 16

1. Gdy pracownicy muszą być przewożeni na statek lub ze statku albo z innego miejsca drogą wodną, należy podjąć odpowiednie środki dla zapewnienia bezpiecznego wejścia na statek, przewozu i zejścia ze statku; należy określić warunki, jakim powinny odpowiadać statki używane do tego celu.
2. Gdy pracownicy muszą być przewożeni do miejsca pracy lub z miejsca pracy drogą lądową, środki transportu zapewnione przez pracodawcę winny być bezpieczne.

Artykuł 17

1. Dostęp do ładowni statku lub do pokładu ładunkowego winien być zapewniony za pomocą:
a) nieruchomych schodów lub, gdy jest to praktycznie niemożliwe, stałej drabiny lub kładek albo klamer o stosownych wymiarach, odpowiedniej wytrzymałości i właściwej konstrukcji; lub
b) innych środków możliwych do przyjęcia przez właściwą władzę.
2. W takim stopniu, w jakim jest to racjonalnie praktyczne, środki dostępu wymienione w niniejszym artykule powinny być usytuowane poza światłem luku.
3. Pracownicy nie będą używali ani nie będą zmuszani do używania innych środków dostępu do ładowni statku lub na pokład ładunkowy, niż te, które są wymienione w niniejszym artykule.

Artykuł 18

1. Może być używana tylko ta pokrywa luku lub rozpornica, która jest solidnej konstrukcji, odpowiedniej wytrzymałości do zastosowania, dla którego ma być przeznaczona, i właściwie utrzymywana.
2. Pokrywy luków obsługiwane za pomocą urządzeń dźwignicowych powinny być wyposażone w łatwo dostępne i stosowne uchwyty do umocowania zawiesi lub innych urządzeń podnoszących.
3. Gdy pokrywy luków lub rozpomice nie są zamienne, powinny one być wyraźnie oznaczone w celu wskazania luku, do którego należą i ich położenia w nim.
4. Jedynie osoba upoważniona (kiedy to tylko praktycznie możliwe — członek załogi statku) może otwierać lub zamykać pokrywy luków o napędzie mechanicznym; pokrywy luków nie powinny być otwierane lub zamykane, gdy w trakcie tych operacji jakakolwiek osoba mogłaby odnieść obrażenie.
5. Postanowienia ust. 4 niniejszego artykułu mają zastosowanie, odpowiednio, do urządzeń o napędzie mechanicznym na statku, takich jak wrota w kadłubie statku, pochylnia, uchylny pokład samochodowy lub podobne urządzenie.

Artykuł 19

1. Należy podjąć odpowiednie środki do zabezpieczenia wszelkich otworów w pokładzie, na którym muszą pracować pracownicy, a w który to otwór pracownicy lub pojazdy mogłyby wpaść.
2. Każdy luk nie wyposażony w zrębnicę o odpowiedniej wysokości i wytrzymałości, powinien być zamknięty lub zabezpieczony, gdy nie jest on dłużej używany, z wyjątkiem krótkich przerw w pracy, a osobie odpowiedzialnej będzie powierzony nadzór nad stosowaniem środków zabezpieczających.

Artykuł 20

1. Należy podjąć wszystkie niezbędne środki dla zapewnienia bezpieczeństwa pracowników, którzy muszą przebywać w ładowni statku lub na pokładzie ładunkowym w czasie pracy w tej ładowni pojazdów mechanicznych lub w czasie załadunku albo wyładunku, odbywającego się za pomocą urządzeń mechanicznych.
2. Pokrywy luków i rozpomic nie powinny być zdejmowane lub zakładane w czasie trwania pracy w ładowni pod lukiem. Przed rozpoczęciem załadunku lub wyładunku wszystkie pokrywy luków i rozpomice, które nie są odpowiednio przymocowane, powinny być zdjęte.
3. W ładowni lub w przestrzeni międzypokładu powinno się zapewnić odpowiednią wentylację przez obieg świeżego powietrza w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu zagrożenia zdrowia, wynikającemu z oparów wydalanych przez silniki spalinowe lub z innych źródeł.
4. Należy podjąć środki, włączając bezpieczne środki ewakuacji, dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, w czasie gdy suchy ładunek masowy jest załadowywany lub wyładowywany w każdej ładowni lub międzypokładzie, albo gdy pracownik musi pracować w przedziale ładunkowym lub w ładowni statku.

Artykuł 21

Każde urządzenie dźwignicowe, każdy element jego osprzętu i każde zawiesić lub uchwyt do podnoszenia, stanowiący integralną część ładunku, powinno być:
a) dobrze zaprojektowane i skonstruowane, o odpowiedniej wytrzymałości dla celów, do których jest używane, utrzymywane w dobrym stanie i zdam ości do użytku oraz w przypadku urządzenia dźwignicowego, w odniesieniu do którego jest to niezbędne, właściwie zainstalowane;
b) używane w bezpieczny i właściwy sposób, w szczególności nie obciążane ponad jego dopuszczalne obciążenie robocze lub obciążenia, oprócz prób przeprowadzanych zgodnie z przepisami i pod kierunkiem właściwej osoby.

Artykuł 22

1. Każde urządzenie dźwignicowe i każdy element jego osprzętu powinien być poddany badaniom zgodnie z ustawodawstwem krajowym przez właściwą osobę przed pierwszym użyciem i po wszelkich istotnych zmianach lub naprawach jakichkolwiek części wpływających na jego bezpieczeństwo.
2. Urządzenia dźwignicowe, stanowiące część wyposażenia statku, powinny być poddane badaniom przynajmniej raz na pięć lat.
3. Nabrzeżne urządzenia dźwignicowe powinny być poddane badaniom w okresach określonych przez właściwą władzę.
4. Po zakończeniu każdej próby urządzenia dźwignicowego lub elementu jego osprzętu, wykonanej zgodnie z niniejszym artykułem, urządzenie lub osprzęt będzie dokładnie zbadany i poświadczony przez osobę wykonującą próbę.

Artykuł 23

1. Niezależnie od postanowień art. 22, każde urządzenie dźwignicowe i każdy element jego osprzętu powinien być okresowo dokładnie badany i poświadczony przez właściwą osobę. Takie badania powinny być przeprowadzane co najmniej raz na 12 miesięcy.
2. W rozumieniu ust. 4 art. 22 i ust. 1 niniejszego artykułu, dokładne badanie oznacza szczegółowe badanie wzrokowe przez właściwą osobę, uzupełnione, jeżeli jest to niezbędne, innymi odpowiednimi sposobami lub środkami, ażeby dojść do rzetelnych wniosków co do bezpieczeństwa badanego urządzenia lub elementu jego osprzętu.

Artykuł 24

1. Każdy element osprzętu przeładunkowego powinien być regularnie kontrolowany przed użyciem. Zawiesia przeznaczone do jednorazowego użytku lub niezwrotne nie powinny być ponownie używane. W przypadku zawiesi do ładunków podwieszanych, zawiesia powinny być kontrolowane tak często, jak jest to racjonalnie uzasadnione.
2. W rozumieniu ust. 1 niniejszego artykułu, kontrola oznacza kontrolę wzrokową przez odpowiedzialną osobę, wykonywaną dla zdecydowania czy w stopniu, w jakim może to być stwierdzone w ten sposób, sprzęt przeładunkowy lub zawiesić są bezpieczne do dalszego użytku.

Artykuł 25

1. Należycie wiarygodne protokoły, stwierdzające domniemanie bezpiecznego działania urządzeń dźwignicowych i elementów jego osprzętu, będą przechowywane na lądzie lub na statku, stosownie do przypadku; powinny one określać dopuszczalne obciążenie robocze i daty oraz wyniki prób dokładnych badań i kontroli, o których mowa w artykułach 22, 23 i 24 niniejszej Konwencji, z zastrzeżeniem, że w przypadku kontroli, o której mowa w ust. 1 art. 24 niniejszej Konwencji, protokół powinien być sporządzany tylko wówczas, gdy kontrola ujawniła wady.
2. Rejestr urządzeń dźwignicowych i elementów jego osprzętu powinien być prowadzony w formie określonej przez właściwą władzę, biorąc pod uwagę model zalecony przez Międzynarodowe Biuro Pracy.
3. Rejestr powinien zawierać zaświadczenia wystawione lub uznane za ważne przez właściwą władzę, albo poświadczone kopie powyższych zaświadczeń, w formie określonej przez właściwą władzę, biorąc pod uwagę modele zalecone przez Międzynarodowe Biuro Pracy dotyczące prób, dokładnego badania i kontroli, stosownie do przypadku, urządzeń dźwignicowych i elementów jego osprzętu.

Artykuł 26

1. Dla zapewnienia wzajemnego uznawania rozwiązań zastosowanych przez Członków, którzy ratyfikowali niniejszą Konwencję, w zakresie prób, dokładnego badania, kontroli i wydawania zaświadczeń dotyczących urządzeń dźwignicowych i elementów jego osprzętu, stanowiących część wyposażenia statku oraz prowadzenia rejestrów z tym związanych:
a) właściwa władza każdego Członka, który ratyfikował Konwencję, powinna mianować lub w inny sposób uznać kompetentne osoby lub organizacje krajowe albo międzynarodowe do przeprowadzania prób i dokładnych badań lub czynności podobnych, pod warunkiem, że mianowanie lub uznanie na dalsze okresy będzie zależeć od zadowalającego wykonywania funkcji;
b) Członkowie, którzy ratyfikowali Konwencję, zatwierdzą lub uznają mianowanych albo w inny sposób uznanych, zgodnie z lit. a) niniejszego ustępu, lub zawrą porozumienie co do zatwierdzenia lub uznania; w obydwu przypadkach zatwierdzenie lub uznanie nastąpi pod warunkiem, który czyni ich ciągłość zależną od zadowalającego wykonywania funkcji.
2. Urządzenia dźwignicowe, osprzęt urządzeni a dźwignicowego lub inne urządzenie przeładunkowe nie powinny by używane, jeżeli:
a) właściwa władza nie jest przekonana, opierając się na świadectwie próby lub badania albo na wiarygodnym protokole, stosownie do przypadku, że niezbędna próba, badanie lub kontrola zostały wykonane zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji; lub
b) z punktu widzenia właściwej władzy urządzenie lub jego osprzęt nie jest bezpieczny do użytku.
3. Ustęp 2 niniejszego artykułu nie będzie stosowany w sposób powodujący zwłokę w załadunku lub wyładunku statku, gdy używany sprzęt spełnia wymagania właściwej władzy.

Artykuł 27

1. Każde urządzenie dźwignicowe (inne niż bom ładunkowy statku) mające jedno dopuszczalne obciążenie robocze i każdy element osprzętu urządzenia dźwignicowego powinny mieć wyraźnie zaznaczone dopuszczalne obciążenie przez oznakowanie lub, gdy nie jest to praktyczne, za pomocą innych stosownych środków.
2. Każde urządzenie dźwignicowe (inne niż bom ładunkowy statku), mające więcej niż jedno dopuszczalne obciążenie robocze, powinno być wyposażone w efektywne środki umożliwiające operatorowi określenie dopuszczalnego obciążenia w każdych warunkach użytkowania.
3. Każdy bom ładunkowy statku (inny niż maszt — żuraw) powinien mieć wyraźnie zaznaczone dopuszczalne obciążenie, stosowane, gdy bom jest używany:
a) w linobloku;
b) z opuszczonym blokiem ładowniczym;
c) w systemie bomów sprzężonych we wszystkich możliwych pozycjach bloku.

Artykuł 28

Każdy statek powinien posiadać plany olinowania i wszelkie inne stosowne informacje, niezbędne do bezpiecznego olinowania jego bomów ładunkowych i urządzeń dodatkowych.

Artykuł 29

Palety i podobne urządzenia przeznaczone do układania i przenoszenia ładunków powinny być trwałej konstrukcji, odpowiedniej wytrzymałości i pozbawione widocznych wad, które mogłyby wpływać na ich bezpieczne użytkowanie.

Artykuł 30

Ładunki nie powinny być podnoszone lub opuszczane, dopóki nie są w bezpieczny sposób zawieszone albo w inny sposób uchwycone przez urządzenie dźwignicowe.

Artykuł 31

l. Nabrzeża przesyłki kontenerowej powinny być tak urządzone, a praca na nich tak zorganizowana, aby zapewnić w takim stopniu, w jakim jest to racjonalnie praktyczne, bezpieczeństwo pracowników.
2. Statki przewożące kontenery winny być zaopatrzone w środki zapewniające bezpieczeństwo pracowników, którzy mocują lub zwalniają zamocowania kontenerów.

Artykuł 32

1. Wszelkie niebezpieczne ładunki powinny być pakowane, znakowane i etykietowane, przenoszone, magazynowane oraz układane zgodnie z odpowiednimi wymogami przepisów międzynarodowych, mających zastosowanie do transportu niebezpiecznych towarów drogą wodną oraz szczególnie tych dotyczących przenoszenia niebezpiecznych towarów w portach.
2. Niebezpieczne substancje nie mogą być przenoszone, magazynowane lub układane, dopóki nie zostaną zapakowane i oznakowane oraz zaetykietowane, zgodnie z przepisami międzynarodowymi w zakresie transportu takich substancji.
3. Gdy pojemniki lub kontenery z substancjami niebezpiecznymi są rozbite lub uszkodzone w niebezpiecznym stopniu, praca przeładunkowa, inna niż niezbędna do usunięcia niebezpieczeństwa, powinna być na tym obszarze przerwana, a pracownicy przeniesieni w bezpieczne miejsce do czasu usunięcia niebezpieczeństwa.
4. Odpowiednie środki powinny być podjęte dla zapobieżenia narażeniu pracowników na toksyczne lub szkodliwe substancje albo czynniki, lub niedobór tlenu albo ryzyko wybuchu.
5. Gdy pracownicy muszą wejść do ciasnego pomieszczenia, w którym mogą być obecne toksyczne lub szkodliwe substancje albo w którym może występować niedobór tlenu, odpowiednie środki powinny być podjęte dla zapobieżenia wypadkom lub narażeniu zdrowia.

Artykuł 33

Odpowiednie środki ostrożności powinny być podjęte dla ochrony pracowników przed szkodliwymi skutkami nadmiernego hałasu w miejscu pracy.

Artykuł 34

1. Gdy odpowiednia ochrona przed niebezpieczeństwami wypadku lub narażenia zdrowia nie może być zapewniona w inny sposób, pracownicy powinni być wyposażeni i zobowiązani do właściwego używania takiego sprzętu ochrony osobistej i odzieży ochronnej, jaki może być wymagany do bezpiecznego wykonywania ich pracy.
2. Pracownicy będą zobowiązani do dbania o sprzęt ochrony osobistej i odzież ochronną. 3. Sprzęt ochrony osobistej i odzież ochronna powinny być właściwie utrzymane przez pracodawcę.

Artykuł 35

W razie wypadku, odpowiednie środki, włączając przeszkolony personel, powinny być łatwo dostępne dla ratowania wszystkich osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, zastosowania środków pierwszej pomocy oraz do przeniesienia zranionych osób, w stopniu, w jakim jest to rozsądnie praktyczne, bez dalszego narażania ich na niebezpieczeństwo.

Artykuł 36

1. Każdy Członek określi w drodze ustawodawstwa lub za pomocą innych właściwych metod zgodnych z praktyką i warunkami krajowymi, i po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników:
a) zagrożenia zawodowe, w przypadku których będą prowadzone wstępne badania lekarskie lub okresowe badania lekarskie, albo obydwa rodzaje;
b) maksymalne przerwy, w których okresowe badania lekarskie powinny być przeprowadzone, biorąc pod uwagę rodzaj i stopień zagrożeń oraz szczególne okoliczności;
c) zakres specjalnych badań, które wydają się niezbędne, w przypadku pracowników narażonych na szczególne niebezpieczeństwo zawodowe dla zdrowia;
d) właściwe środki dla zapewnienia pracownikom pracowniczych służb zdrowia.
2. Wszystkie badania lekarskie i specjalistyczne przeprowadzone zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu powinny być dla pracowników bezpłatne.
3. Protokoły z badań lekarskich i specjalistycznych powinny być poufne.

Artykuł 37

1. W każdym porcie, w którym znajduje się znaczna liczba pracowników, powinny być utworzone komisje bezpieczeństwa i higieny, w skład których powinni wchodzić przedstawiciele pracodawców i pracowników. Jeżeli jest to niezbędne, takie komisje powinny także być utworzone w pozostałych portach.
2. Ustanowienie, skład i funkcje takich komisji powinny być określone w drodze ustawodawstwa krajowego lub za pomocą innych właściwych metod, zgodnych z warunkami i praktyką krajową, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników oraz w świetle warunków lokalnych.

Artykuł 38

1. Pracownik nie powinien być zatrudniony przy przeładunku portowym, dopóki nie zostanie on odpowiednio poinstruowany lub przeszkolony w zakresie potencjalnych zagrożeń związanych z jego pracą i głównych środków bezpieczeństwa, jakie należy podjąć.
2. Urządzenie dźwignicowe lub inne urządzenia przeładunkowe mają być obsługiwane jedynie przez osobę, która ma co najmniej 18 lat i niezbędne umiejętności oraz doświadczenie lub osobę będącą w trakcie szkolenia pod właściwym nadzorem.

Artykuł 39

W celu przyczynienia się do zapobiegania wypadkom i chorobom zawodowym powinny być podjęte środki zapewniające, iż będą one zgłaszane właściwej władzy i, gdy niezbędne, będzie przeprowadzone dochodzenie.

Artykuł 40

Zgodnie z ustawodawstwem lub praktyką krajową wystarczająca liczba odpowiednich i właściwych urządzeń sanitarnych oraz do mycia powinna być zapewniona i właściwie utrzymana w każdym porcie, gdzie tylko praktycznie możliwe, w rozsądnej odległości od miejsca pracy.

CZĘŚĆ IV

REALIZACJA

Artykuł 41

Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, powinien:
a) określić obowiązki w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy osób i organów zajmujących się przeładunkiem portowym;
b) podjąć niezbędne środki, włączając właściwe kary, zapewniające stosowanie postanowień Konwencji;
c) zobowiązać właściwe służby inspekcji do nadzoru stosowania środków, jakie powinny być podjęte zgodnie z Konwencją, lub upewnić się, czy właściwa inspekcja jest przeprowadzana.

Artykuł 42

1. Ustawodawstwo krajowe powinno określić terminy, w których postanowienia niniejszej Konwencji zaczną mieć zastosowanie do:
a) budowy lub wyposażenia statku;
b) budowy lub wyposażenia każdego nabrzeżnego urządzenia dźwignicowego lub innego urządzenia przeładunkowego;
c) budowy każdego elementu sprzętu przeładunkowego.
2. Terminy określone zgodnie z ust. l niniejszego artykułu nie powinny przekraczać czterech lat od daty ratyfikacji Konwencji.

CZĘŚĆ V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 43

Niniejsza Konwencja rewiduje Konwencję dotyczącą ochrony przed wypadkami (dokerzy), z 1929 r., i Konwencję dotyczącą ochrony przed wypadkami (dokerzy) (zrewidowaną), z 1932 r.

* * *

Artykuły 44—51: Standardowe postanowienia końcowe1 .

_________________________________________

 1 Patrz Załącznik I