ZALECENIE Nr 47 MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY dotyczące corocznych płatnych urlopów. Sesja Konferencji:20 Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 4 czerwca 1936 r. na dwudziestej sesji, postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące corocznych płatnych urlopów, która to sprawa stanowi drugi punkt porządku dziennego sesji, postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę zalecenia, przyjmuje dnia dwudziestego czwartego czerwca tysiąc dziewięćset trzydziestego szóstego roku następujące Zalecenie, które otrzyma nazwę: Zalecenie dotyczące płatnych urlopów, z 1936 r.: Konferencja po przyjęciu Konwencji dotyczącej corocznych płatnych urlopów dla osób zatrudnionych, zważywszy, że celem takiego urlopu jest zagwarantowanie osobom zatrudnionym możliwości wypoczynku, rekreacji oraz odnowy psychicznej, zważywszy, że warunki określone w Konwencji stanowią minimalną normę, do której powinny się dostosować wszystkie systemy płatnych urlopów, zważywszy, że celowe jest bardziej szczegółowe rozważenie metod stosowania systemu, zaleca wszystkim Członkom rozważenie następujących propozycji: 1.1) Na ciągłość pracy wymaganej do nabycia uprawnień do urlopu nie powinny mieć wpływu przerwy spowodowane chorobą lub wypadkiem, wydarzeniami rodzinnymi, służbą wojskową, realizacją praw obywatelskich, zmianami kierownictwa w przedsiębiorstwie, w którym pracuje zatrudniona osoba, czy mimowolnym bezrobociem, jeśli jego okres nie przekracza określonego limitu oraz jeśli zainteresowana osoba podejmuje ponownie zatrudnienie. 2) W wypadku zajęć, w których praca nie jest wykonywana regularnie w ciągu roku, warunek ciągłości pracy powinien być traktowany jako spełniony, gdy zostanie przepracowana określona liczba dni w określonym czasie. 3) Prawo do urlopu powinno przysługiwać po przepracowaniu jednego roku, niezależnie od tego czy ten okres został poświęcony wykonywaniu tego samego, czy kilku różnych zajęć. Każdy rząd powinien podjąć skuteczne kroki dla zapewnienia, by koszty urlopu nie obciążały całkowicie ostatniego pracodawcy. 2. W szczególnych przypadkach mogłoby być wskazane wprowadzenie przepisu o podziale urlopu, jednakże należy wtedy zapewnić, by takie specjalne zarządzenia nie były sprzeczne z celem urlopu, którym jest umożliwienie zatrudnionej osobie odnowy sił fizycznych i psychicznych, utraconych w ciągu roku. W innych przypadkach podział urlopu na części należy ograniczyć, z wyłączeniem zupełnie wyjątkowych okoliczności, do podziału na nie więcej niż dwie części, z których jedna nie powinna być krótsza niż określone minimum. 3. Wskazane byłoby możliwie szybkie zwiększenie wymiaru urlopu proporcjonalnie do stażu pracy, które powinno dokonywać się w regularnych etapach, tak by po określonej liczbie lat mogło zostać osiągnięte ustalone minimum, na przykład dwanaście dni roboczych po siedmiu latach pracy. 4. Najrzetelniejszą metodą obliczania płacy osoby całkowicie lub częściowo wynagradzanej za pracę na akord byłoby obliczanie przeciętnych zarobków z dostatecznie długiego okresu, tak by w możliwie jak największym stopniu zredukować wpływ wahań zarobków. 5. Celowe byłoby rozważenie przez Członków możliwości stworzenia bardziej korzystnego systemu dotyczącego młodocianych i praktykantów poniżej osiemnastego roku życia, aby ułatwić im przejście ze szkoły do życia zawodowego w okresie rozwoju fizycznego.