KONWENCJA Nr 145
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotycząca ciągłości zatrudnienia marynarzy

Data wejścia w życie: 3 maja 1979 r.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 13 października 1976 roku na swej sześćdziesiątej drugiej sesji,

biorąc pod uwagę postanowienia Części IV Zalecenia o zatrudnieniu marynarzy (postęp techniczny), 1970 ("Stałość zatrudnienia i zarobków"),

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące ciągłości zatrudnienia marynarzy, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia 28 października 1976 roku niniejszą konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o ciągłości zatrudnienia marynarzy, 1976.

Artykuł 1

1. Niniejszą konwencję stosuje się do osób, które są w stałej gotowości do pracy w zawodzie marynarza i których zasadnicze wynagrodzenie roczne pochodzi z tej pracy.
2. W rozumieniu niniejszej konwencji określenie "marynarze" oznacza osoby określone w ten sposób przez ustawodawstwo lub praktykę krajową albo układy zbiorowe i które zazwyczaj są zatrudnione jako członkowie załogi na statku morskim, z wyjątkiem:
a) okrętu wojennego;
b) statku używanego do rybołówstwa lub czynności bezpośrednio z tym związanych albo używanego do połowu wielorybów lub do podobnych czynności.
3. Ustawodawstwo krajowe określi, kiedy statek jest uważany za statek morski w rozumieniu niniejszej konwencji.
4. Zainteresowane organizacje pracodawców i pracowników będą konsultowane lub będą w inny sposób uczestniczyły przy formułowaniu i rewizji określeń ustalonych zgodnie z ustępami 2 i 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 2

1. W każdym państwie członkowskim, w którym istnieje przemysł morski, polityka krajowa będzie zachęcała wszystkie zainteresowane ośrodki do zapewnienia w miarę możliwości ciągłego lub stałego zatrudnienia dla wykwalifikowanych marynarzy i do zapewnienia w ten sposób armatorom stałej i odpowiedniej siły roboczej.
2. Należy podejmować wszelkie starania dla zapewnienia marynarzom minimum okresu zatrudnienia lub minimum dochodu albo zasiłku pieniężnego, w sposób i w zakresie uzależnionych od sytuacji gospodarczej i społecznej zainteresowanego kraju.

Artykuł 3

Środki umożliwiające osiągnięcie celów określonych w artykule 2 niniejszej konwencji mogą obejmować:
a) umowy lub porozumienia przewidujące ciągłe lub stałe zatrudnienie w ramach przedsiębiorstwa żeglugowego lub zrzeszenia armatorów albo
b) przedsięwzięcia mające na celu uregulowanie zatrudnienia przez zakładanie i prowadzenie rejestrów lub list według kategorii wykwalifikowanych marynarzy.

Artykuł 4

1. Jeżeli ciągłość zatrudnienia marynarzy zapewnia się jedynie przez zakładanie i prowadzenie rejestrów lub list, powinny one obejmować wszystkie kategorie zawodowe marynarzy zgodnie z zasadami, które określi ustawodawstwo lub praktyka krajowa albo układy zbiorowe.
2. Marynarze wpisani do takiego rejestru lub na taką listę będą mieli pierwszeństwo w uzyskaniu pracy w żegludze.
3. Marynarze wpisani do takiego rejestru lub na taką listę będą zobowiązani do pozostawania w gotowości do pracy zgodnie z zasadami, które ustali ustawodawstwo lub praktyka krajowa albo układy zbiorowe.

Artykuł 5

1. Stan rejestrów lub list marynarzy będzie okresowo analizowany w stopniu dozwolonym przez ustawodawstwo krajowe, w celu ustalenia go na poziomie odpowiadającym potrzebom przemysłu morskiego.
2. Jeżeli redukcja stanu takich rejestrów lub list okaże się konieczna, będą podjęte wszelkie właściwe środki w celu zapobieżenia lub złagodzenia jej niekorzystnych skutków dla marynarzy, z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej i społecznej zainteresowanego kraju.

Artykuł 6

Każde państwo członkowskie zapewni stosowanie wobec marynarzy właściwych postanowień w zakresie bezpieczeństwa, zdrowia, spraw socjalno-bytowych i kształcenia zawodowego pracowników.

Artykuł 7

Postanowienia niniejszej konwencji będą realizowane poprzez ustawodawstwo krajowe, jeżeli nie są już stosowane w drodze układów zbiorowych, orzeczeń rozjemczych lub w inny sposób zgodny z praktyką krajową.

* * *

Artykuły 8 - 15: Standardowe postanowienia końcowe1.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej sześćdziesiątej drugiej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą dnia dwudziestego dziewiątego października 1976 roku.

Na dowód czego dnia jedenastego listopada 1976 roku złożyli swe podpisy: (pominięto). _________________________________________

1 Patrz Zalacznik I